Zamanın en kısa anında farkettim yorgunluğumu...
Durup düşündüğümde,
Geriye, göz ucuyla göz gezdirdiğimde anladım, hayatın ne kadar boş olduğunu...
Acımasızca sarf edilen sözlerin,
Hunharca katledilen sevgilerin,
Hiç korkmadan ateşe atılan kalplerin,
Ne kadar masum olduğunu,
Tıkadığımda kulaklarımı dünyanın duygusuz çığlıklarına,
İşte o zaman anladım kaybolduğumu...
Ve büyüdüğümde farkettim,
Hislerimin ne kadar sığ olduğunu
Dualarımın bile kaybettiğinde yolunu
Kırdığında hevesler merhametsizce kanadımı kolumu, anladım bu hayatta ne kadar yalnız olduğumu...
Şimdi,
Gözlerden de gönüllerden de uzağım
Ya hep ya hiç kapısında fasığın düşmanıyım
İnce ince öğüttüğüm nefsimin sabır taşında kiracıyım
Tevekkül ile başladım ilk derse bu sefer sus benliğim, artık Rahmân'la baş başayım...
Kalemimden... Melek KAYA
