BİRİNCİ BÖLÜM
Cumhuriyetimizin 102. yaşını gururla kutladığımız bu bayram gününde Mustafa Kemal Atatürk ve silâh arkadaşlarını rahmetle anıyor, aziz hatıraları önünde saygıyla eğiliyorum.
Ruhları şad olsun...
Hayatını, mücadelelerini, zaferlerini, gerçekleştirdiği yenilikleri, nasıl bir dâhi, nasıl bir devlet adamı ve vatansever olduğunu ezbere bildiğimiz Atatürk; 1881'de Selânik'te doğar...
Buraya kadar okuma nezaketini gösterirseniz, yazının bundan sonrasının nasıl devam edeceği ile ilgili tahminlerinizde emin olun çok yanıldınız.
Çünkü her şeyini en küçük ayrıntısına kadar zihnimize kazıdığımız Mustafa Kemal Atatürk'ü değil; hiç tanımadığınız başka bir Mustafa'yı, Kavalalı Mustafa'nın gerçek hikayesini anlatacağım sizlere...
Şayet Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün bizlere emanet bıraktığı Türkiye Cumhuriyeti Devleti olmasaydı; Kavalalı Mustafa'nın hayatta olması ancak mucizelere kalacak, belki başka bir ülkede, başka bir kimlikle bir yabancı olarak yaşamını sürdürecek, ya da büyük olasılıkla çocuk yaşta hayata veda edecekti.
Anadolu'yu Vatan yapan Atatürk sayesinde dönüp geleceği bir ülkesi olmuş.
İçecek suyu, yiyecek aşı olmuş; birçok muhacirin olduğu gibi...
* * *
Mustafa, Selanik'ten birkaç saat uzaklıktaki sahil kenti Kavala'da 1907 yılında dünyaya gelir. Mustafa Kemal Atatürk'ün ailesi gibi onun da ataları yüzyıllar önce Anadolu'dan bu topraklara; yani Rumeli'ye, Osmanlı döneminde yerleştirilen binlerce Müslüman Türk aileden biridir. Soyu Babürşahlara kadar uzanır.
Oldukça varlıklı olan babası, bölgenin tanınmış tüccarlarındandır.
Ama anne nedir bilmez, hiç hatırlamaz. Çünkü henüz bebekken annesi vefat eder.
Annenin yokluğunu "Hemşirem" dediği ve çok sevdiği ablası doldurmaya çalışır. Ona hem annelik hem de ablalık yapar.
İki kardeşin çocukluğu dadılarla, lalalarla geçer; özel keman dersi bile alırlar.
Mustafa'nın bir dediği iki edilmez. Ne de olsa konağın tek Küçük Bey'idir.
Kavala'nın en güzel yerinde, denize nazır onaltı odalı bir konakta; babası, ablası ve küçük amcası ile birlikte oldukça mutlu bir yaşam sürer...
Geniş bir arazi üstüne kurulu konağın bahçesinde bahçıvanlar, içinde aşçılar, hizmetçiler koşuşturur durur.
Fakat hikâye böyle güzel devam etmez; etse zaten yazılmaz....
Birinci Dünya Savaşının başlamasıyla Yunanlıların bölgede yaşayan Türklere karşı baskıları, zulümleri artar.
Bu aile de Yunanlıların hedefindedir. Sıranın çok yakında kendilerine geleceğini anlayan baba, Anadolu'ya geçmeye karar verir.
Ancak bunu en ince ayrıntısına kadar düşünüp, hesaplayıp kimsenin haberi olmadan gerçekleştirmek zorundadır. Ailesinin hayatı yapacağı bu plana bağlıdır. Uygun zamanı beklemeye başlar. Çünkü Yunan askerleri sınıra yaklaşan Türkleri çoluk-çocuk, genç-yaşlı demeden katletmektedir.
Bir gece yarısı her şeylerini geride bırakarak; -hatta Mustafa'nın çok sevdiği kemanını bile almadan- yanlarında taşıyabilecekleri altın ve ziynet eşyalarıyla birlikte geri dönüşü mümkün olmayan bir yolculuğa çıkarlar.
Gündüzleri kuytularda saklanır, gece karanlığında sessizce yol alırlar.
Günler sonra gecenin kör karanlığında nihayet Meriç Nehri'nin kıyısına kadar ulaşırlar. Yaşadıkları tüm korkular, tehlikeler neredeyse artık son bulmuştur.
Karşılarında yeni bir hayat, yeni bir gelecek onları beklemektedir. Hem de neredeyse ellerini uzatsalar dokunacakları kadar yakındır...
Ancak ne demiş büyükler?
"Sû uyur, düşman uyumaz"!..
Büyükler yine haklı çıkar.
Nehre doğru tam koşmaya başladıkları sırada pusuda bekleyen Yunan askerleri fark edip ateşe başlar. Mustafa'nın babası sırtından vurulur, olduğu yere yığılır; hepsinin gözleri önünde oracıkta şehit düşer.
Sonrasında arkalarından açılan ateş daha da hızlanır.
Üzerlerine yağmur gibi yağan mermilerin kulakları sağır eden uğultuları arasında amcası yedi yaşındaki Mustafa'yı kaptığı gibi koşarak atlar nehrin karanlığına.
Abla ise cesaret edip arkalarından gidemez. Boylu boyunca yerde yatan babasının yanına çöker, kalır...
Nehrin azgın sularına kapılan amcasına ve kardeşine tüm umutları yok olan gözlerle öylece hareketsiz durup bakakalır kıyıdan...
* * *
Yeri gelmişken, önemli bir şeyi söylemeden geçemem.
Cehennemdeki ateşi bol olsun;
"Keşke Yunan galip gelseydi." diyen fesli meczupa, Mustafa'nın Yunanlılar tarafından şehit edilen babası nasıl bir karşılık verirdi sizce?..
Ben söyleyeyim.
Neyzen Tevfik'ten alıntı yaparak şöyle derdi.
"Geldikleri gibi gitmediler. Kimi itini bıraktı, kimi bitini. Kimi de piçini bıraktı. Yoksa bu kadar şerefsizin bizden olması mümkün değil!...
* * *
Devamı ikinci bölümde...
Esen kalın, sağlıcakla kalın.
