Bugün 18 Mart Çanakkale Zaferi ve Şehitleri Anma Günü.
Tüm şehitlerimizi rahmet ve minnetle anıyorum.
Mekânları cennet olsun.
Bu haftaki yazım da, millî şuur ile ilgili.
* * *
Yıl 1984.
Türkiye Cumhuriyeti’nin Başbakanı merhum Turgut Özal.
Dönemin Milli Eğitim Bakanı ise Vehbi Dinçerler.
Ülkesinin geleceği adına çözüm yolları araştıran Özal, eğitim konusunda da Japon pedagoglara bir araştırma yaptırmak ister, ülkemize davet eder.
Eğitim konusunda uzman bu heyet, Türk gençleri hakkında araştırma yapmak üzere ülkemize gelirler.
Bu heyet bir süre ülkenin değişik yerlerinde görüşmelerde ve temaslarda bulunur.
En nihayetinde araştırmalarının sonuçlarını sunmak üzere Başbakan Özal’ın yanına çıkarlar. Milli Eğitim Bakanı da orada hazır bulunmaktadır. Heyetin vardığı netice gayet açık ve kısadır:
”-Sizin gençlerinizde millî şuur yok..!”
Yöneticilerimiz aldıkları bu üzücü cevap karşısında dona kalır ve hemen sorarlar:
”-Peki; siz Japon gençlerine milli şuur verme adına neler yapıyorsunuz..?”
-Biz, okula başlayacak olan çocuklarımıza bir program uygularız. Önce onları en gelişmiş fabrikalarımıza götürür, robotların yaptığı makineleri gösteririz. Makine yapan makineler karşısında hayret ve hayranlık içinde kalır masum yürekleri…Anlayacakları bir dille, orada yapılanları açıklarız.
Bu fabrikaların sadece Japonya’da yapılabildiğini, başka milletlerin bunu başaramadıklarını, okul öncesi çocuklarımıza anlatırız.
O küçücük çocuklar; duyduklarına hem şaşırırlar, hem de çok mutlu olurlar.
Bu geziler tamamlanır.
Çocuklar, saatte 250-300 km sürat yapan trenlere bindirilir. Bu araçların da sadece Japonlar tarafından yapılabildiği vurgulanır.
Eğer kendileri de iyi ve düzenli çalışırlar ve Japon olduklarını unutmazlarsa, bunların daha lüks ve daha süratli olanlarını yapabileceklerdir.
Bu geziler zinciri, onlara Japon olmanın ne kadar önemli bir şans olduğunu kabul ettirir. Sonunda yolları, Nagasaki ve Hiroşima’ya düşürülür.
Orada, Japonların İkinci Dünya Savaşı sırasında başlarına gelen felaket anlatılır. Bu çalışkan milletin düşmanları da vardır. Eğer daha çok ve daha dikkatli çalışmazlar ve iyi Japon olmazlarsa, kendilerinin de başına, bu bombaların daha beteri atılabilir.
Çünkü eski düşmanlıklar, bütünüyle bitmiş değildir.
Çocuklar, atom bombası atılmış şehirlerde yaşanan acı hatıralarla sarsılırlar. Zira atom bombasından geriye, sadece on binlerce ölü, yaralı ve ot bile bitmeyen topraklar kalmıştır. Bu dehşetli gerçek, onları derinden derine etkiler.
Okul hayatında da, bu bilgi ve bilinç çerçevesi etkili bir biçimde genişletilir. Dolayısıyla bu gençlerin Japon olmaktan başka çareleri kalmaz…”
Japon eğitimci, atom bombası şerrinden, başarı sonucu çıkaran uygulamayı anlatırken, bizim etkili(!) ve yetkili(!) bir eğitimcimiz ağzından şu cümleyi kaçırıverir:
”-Keşke bizim de bir Hiroşima’mız, bir Nagasaki’miz olsaymış..!”
Japon’un verdiği cevap çok ibretliktir, hatta bizim eğitimsiz eğitimcimizin yüzünü kızartacak cinstendir:
”-Bildiğim kadarıyla, sizin yüz Hiroşima ve Nagasaki’den çok daha değerli bir yeriniz var!…”
“-Neresidir orası efendim..?”
-Siz oraya Çanakkale
diyorsunuz! Eğer, Çanakkale’de dedelerinizin yaşadıklarını, çocuklarınıza tam manasıyla anlatabilseniz, sizin çocuklarınız da, milli ve manevi şuur içinde yetişmekten başka yol aramazlar!…”
* * *
Tokat gibi yüzümüze çarpan bu cevaptan kırk yılı aşkın bir süre geçmiş.
O zamanın gençleri, çocukları şimdilerin neredeyse dedeleri olmuş yaşta.
Japon heyetin sözleri hiç kimse tarafından dikkate alınmamış demek ki...
Millî Şuurdan yoksun bir nesil ancak bu kadar şuursuz olabilirdi!
Çünkü bebek katili, terörist başına “Kurucu Önder” veya “Sayın” diyebilme cesaretini gösteren alçaklara ancak bu kadar sessiz kalınabilirdi!...
Sağlıcakla kalın.
