Ülkücülükle tanıştığım ilk günden beri içimde günden güne artan Turan sevdası büyüdü.
Ankara’dan, Bakü’ye, Tebriz’e, Urumçi’ye, Taşkent’e, Aşkabat’a, Bişkek’e, Astana’ya uzanan sevda…
Bozkır çocuğuydum ben.
Deniz, nehir görmedim ama ruhum hep Orhun Nehri kıyılarında.
Kurt başlı tuğ ellerimde…
Kürşat’ın nağrası kulaklarımda!
Hayallerimi süsledi, nakış nakış;
Turan coğrafyası. Tanrı Dağlarını zikrettim, söylediğim her marşta, şiirde, şarkıda, türküde.
Elimi Bozkurt yapıp Ülkücü Yemini ederken “Mücadelemiz Milliyetçi Türkiye’ye, Turan’a kadardır.” kısmını söylediğimde içimin titremesi, gözlerimin ışıltısı ve bendeki heyecan…
İşte bunların hepsinin adıdır,
Turkuaz Sevda.
Bu kutlu yolda Türk’ün birliğini görmeden, Atayurt’a gidip Anayurt’a selam göndermeden, bozkırda bayrak gösterimizi yapmadan, otağ kurup büyük bir ateş yakıp etrafında toplanıp marşlarımızı söylemeden ölürsek bu da bizim ayıbımız olsun!
450 milyon Türk ne demek?
Bir Türk’ün gücünden Kürşat’tan bahsediyoruz ya şimdi hayal gücünüze sığmayan 300 milyon Türk’ten bahsediyorum.
Biz ok attığımız yerde yurt tutmuş bir milletiz.
Kendimizi asla küçük görmemeli, ülkümüzün ve gücümüzün farkına varmalıyız.
Lekesiz bir Bayrak olduğumuzu unutmadan yolumuzda her zamankinden daha emin adımlarla bu çetin yolda yürümeliyiz. Biz yarınlarız.
Yarınımız umut oldu günlerdir.
Bu umut ışığında ben ve benim gibi inanmış ve iman etmiş milyonlarca yürek…
“Yarın elbet, elbet bizimdir!”
Gökalp Şentürk
